Политичките исходи од изборите на 25 јуни се многу негативни и непријателски настроени кон работниците и интересите на луѓето. Тие дополнително ќе придонесат за агресивно промовирање на политичките планови на коалицискиот блок на моќ на владата, НАТО, ЕУ и главниот град.
Негативниот политички и изборен резултат ги одразува траекториите на класната борба во Грција, кои во последните години се променија негативно за работниците, со преовладувачкиот тероризам на работодавачите, недостатокот на колективност и најтешка експлоатација. Доминантниот начин на размислување на работниците вклучува „намалени очекувања“ и недостаток на верба дека работите можат да се променат.
На резултатите од изборите влијаеја и:
а) Во текот на изборната кампања, политиките промовирани од капиталот-ЕУ-НАТО беа наметнати како единствена и „заеднички прифатена од сите“ политичка основа на јавниот дискурс, со што дополнително се консолидираше хегемонијата и меѓупартиската доминација на основните доктрини на буржоаските идеологии. Најсуштинските прашања од политичката борба беа или целосно отсутни или решително минимизирани. Потребата од радикални зголемувања на платите, справувањето со високите цени, претстојната програма за стабилност на ЕУ и зголемениот јавен и приватен долг, НАТО, војната и трошоците за војната, суровата репресија и тоталитарната буржоаска држава, прашањето за приватизацијата на јавните добра, злосторствата на Тврдината Европа, ограбувањето на природата, никогаш не беа разговарани во предизборната „агенда“.
б) Натпреварот меѓу “СИРИЗА-ПАСОК” и “Нова демократија” не се засноваше на класичната парламентарна демагогија за тоа кој „ќе му вети и ќе му обезбеди повеќе на народот“, туку напротив, се фокусираше на тоа кој ќе обезбеди помалку, а ќе биде „поодговорен“ и подреден на фискалните обврски на ЕУ и приматот на капиталистичкиот профит. Во овој контекст, офанзивната линија на НД се чинеше дека е „единствената алтернатива“.
в) Клучен беше и ставот на левата опозиција. Недостатокот на директно, јасно и сеопфатно политичко противење на реакционерното капиталистичко преструктуирање, и од MERA25/DiEM25 и од ККЕ/Комунистичката партија на Грција, ја зајакна буржоаската хегемонија на наративот ТИНА [Нема Алтернатива]. (англиска кратеница). Политичкиот план на МЕРА25 не беше ништо повеќе од предлог за „реална непослушност“ во рамките на ЕУ и Европската централна банка. ККЕ покажува извонредно зајакнување, успевајќи да привлече дел од гласачите на СИРИЗА. Сепак, таа одби да промовира политички цели за субверзија. Освен нејасната позиција во борбата за национализации што објективно води кон прифаќање на пазарната доминација и приватизации, по злосторството во Пилос, го изрази и негативниот аргумент за „собирање и сортирање бегалци во Турција“ попуштајќи под притисокот на системот. Неговото целокупно присуство повеќе се однесува на стабилизирачката сила на системот и неговите избори.
Јакнењето на крајната десница
Екстремната десница постигна успех со севкупното зајакнување на своите сили и влегувањето на три партии во Парламентот, меѓу кои и фашистичките „спартанци“.
Подемот на екстремната десница е првенствено резултат на целокупната агресивна, реакционерна промена на мејнстрим политиката за сите прашања, главно околу „националните интереси“, имиграцијата, прашањата за „редот“ и „безбедноста“, расизмот и антикомунизмот. Така, ставовите на националистичките и расистичките групи се „легитимизираат“ во свеста на луѓето и го придвижуваат поширокиот политички дискурс кон подесничарска насока.
Овие сили беа зајакнати од специфични центри на системот: дел од владејачката класа, некои бродари и Црквата, правосудниот систем и од полицијата.
Владата на Нова демократија се појави како спонзор на крајната десница. Тоа беше засилено со фокусот на Нова демократија на „арената“ на идеите на екстремната десница (патриотизам, национализам, расизам кон турското малцинство во регионот на Тракија и бегалци-мигранти) во голема мера за време на изборната кампања. Усвои реакционерен пристап кон социјалните прашања што се појавија во претходните години („антивакцинација“, ирационализам, патриотизам, национализам) за да ги обнови своите општествени „извори“. Ова следи по важен пораст на крајно десничарските партии низ Европа, во поширок контекст на нивната интеграција во формалниот буржоаски политички систем.
Пошироката нарација на крајната десница се фокусира на промена на вредностите кон индивидуализам, канибалистичка конкуренција, восхитување на слепото насилство врз „инфериорните“ и „различните“, подемот на ирационализмот, национализмот и фанатизмот. Изборната основа на екстремната десница ги опфаќа сиромашните и работничката класа. За соочување со крајната десница, заедно со борбите на улиците, потребна е силна комунистичка струја, создавање на идеолошки, политички, културен, револуционерен „ривал“ на убиствено-тоталитарниот капитализам, движење на работнички и интернационалистички хуманизам што ќе ги инспирира младите и работниците.
Идни трендови
И покрај напредокот, буржоаскиот политички систем не ги реши проблемите поврзани со неговата стабилност, како што тврди владата. Спротивно на тоа, постои криза на политичко претставување, која се рефлектира на огромниот процент на апстиненција на вторите избори кој достигна 50%, по 40% на првите избори во мај, но главно на социјално и на економски план.
И покрај значителните тешкотии што произлегуваат од резултатот на изборите, можноста за развој на борби е реална. Клучен елемент на овие избори се однесува на кризата на СИРИЗА и идејата за „народно управување со капитализмот“ и „левиот владинизам“, што исто така влијаеше на изборниот настап на МЕРА25. Кризата на СИРИЗА и МЕРА25 е стратешка и неповратна. Оваа криза е поттикната од прекинот на односот меѓу историската социјалдемократија и „европската левица“ со народните класи што тие ги претставуваа поради нивното целосно придржување кон доминантната, буржоаската и неолибералната политика. Конкретно, начинот на кој овие стратегии се насочени и имплементирани од механизмите на ЕУ не остава простор за каква било диференцијација, што е очигледно од неодамнешниот курс на европската социјалдемократија. Процесот на распаѓање на оваа струја потврдува дека во лицето на современиот капитализам нема простор за „средни решенија“. Ќе има или радикална и револуционерна стратегија или усогласување и управување со доминантната политика што води до пораз.
За голем дел од вонпарламентарната левица, на овие избори продолжи процесот на интегрирање или зближување со реформистичката левица. Поголемиот дел од силите кои не учествуваа на изборите упатија генерички повик да гласаат за левицата воопшто, при што повеќето гласаа за МЕРА25 или ККЕ, со критериумот „изборно снимање и зајакнување на левицата“. Оваа позиција дополнително ја продлабочува кризата на силите кои се однесуваат на антикапиталистичката левица, изразена во политичките групи и левите политички/синдикални формации. Тоа води кон целосна деградација на политичките и програмските критериуми, до фрагментација на луѓето кои ги поддржуваат овие групи и конечно до пат на „спонзорирање“ кон реформистичките политички струи што ги поддржуваат.
Интервенцијата на АНТАРСИЈА
АНТАРСИЈА учествуваше во предизборната кампања во предизвикувачкиот амбиент обликуван од парламентарното, истакнувајќи ја потребата од раскинување на пошироката рамка на реакционерната политика на капиталот и НАТО во Грција, рушењето на капиталистичкиот систем и потребата за силна и независна од буржоаската политика, револуционерна левица. На изборите на 25 јуни, пак, АНТАРСИЈА имаше негативен резултат. Големата дискрепанца помеѓу нејзиниот изборен рекорд и влијанието на антикапиталистичката левица во масовното движење и синдикатите, студентските синдикати и општините-региони, го истакнува многу сериозниот проблем на кохезија, политичка длабочина и политички врски со работничката класа и сиромашните народни слоеви со кои се соочува АНТАРСИЈА. Очигледно е дека АНТАРСИЈА не успеа да ги убеди овој дел од луѓето кои учествуваат во борбите, кои бараат радикални политички патишта и пошироката комунистичка левица за неопходноста и можноста за политичко и изборно изразување на антикапиталистичката програма на борба и перспектива во денешно време. Така, не беше можно да се решат објективно поголемите тешкотии на втората изборна битка, во која доминираше критериумот „загубен глас“ и „корисен глас“, што доведе до тоа илјадници гласачи да изберат партии кои се обидуваат да добијат или да ја зајакнат парламентарната застапеност.
Политичка и организациска поставеност во новата фаза
Во блиска иднина ќе се развие нападот на владата на Нова демократија и системот. НАР и АНТАРСЈА целосно ќе се борат да развијат милитантен, работнички, радикален, антикапиталистички „ѕид“ против власта, профитот, ЕУ, војната, фашистите. Ќе се бориме да создадеме мали и големи пукнатини и, пошироко, соборување на реакционерните капиталистички преструктуирања, кои се очекува да продолжат веднаш на сите нивоа. Самото работничко и народно движење треба да ја промени својата програма, организација и милитантност.
Ќе настојуваме да изградиме силен ривал во центарот на политичката организациска конституција на комунистичкото ослободување и антикапиталистичката борба. Да се изгради пошироко единство на силите кои се обидуваат да излезат надвор од рамката на капитализмот, кои се борат за независност на антикапиталистичката левица, далеку од плановите да бидат политички сателити околу неосоцијалдемократскиот или комунистичкиот реформист.
Свесни сме за актуелниот критичен историски период. Соочени со крајно агресивната политичка стратегија и тактика на капиталот за продлабочување на тоталитарниот капитализам, не може да има алтернативни политики на мали подобрувања и индивидуални „решенија“ со прифаќање на рамката на буржоаската политика.
Дилемите се јасни:
-Антикапиталистички револуционерен пат кој собира политички сили за социјално ослободување или варварство?
-Кохерентна програма и партија на комунистичкото ослободување или останување фиксирани на фрагментарни и лабави заложби кои не ги задоволуваат потребите на класната борба против современиот тоталитарен капитализам?
-Левица која е всушност бунтовничка, радикална, антикапиталистичка или левица која прави компромиси и е режимски ориентирана?
На овие прашања одговараме од гледна точка дека ерата бара првенствено антикапиталистичка програма и фронт, комунистички одговор, севкупна револуционерна перспектива.
НАР и Комунистичката ослободителна младина ќе ги дадат сите свои сили во наредниот период за:
-да се зајакне комунистичката струја, контранападот на комунистичките, револуционерните идеи, вредности и култура.
-формулирање, промовирање и политичко тврдење на антикапиталистичка програма на раскинување со буржоаската политика и НАТО, од гледна точка на целосно ослободување за работниците да го земат богатството и моќта во свои раце.
-зајакнувањето и развојо на АНТАРСИЈА и поширока средба на силите на радикалната антикапиталистичка левица, со политичка независност од парламентарната левица и евро-социјалдемократските струи кои бараат долгорочно формирање на поголем фронт – пол на анти- капиталистичка левица.
-формирање на милитантна радикална опозиција на нападот на власта-капитал, со класно ориентирано реструктуирано работничко и народно движење за барање потреби и права на полето на работата, пристојниот социјален живот (образование, здравство, домување, вода, животна средина. итн.), слободи и мир против воени планови и воена опрема.
НАР ќе придонесе АНТАРСИЈА да ја иницира дебатата и да ги обликува патиштата за неопходното рекреирање на антикапиталистичката левица во новите услови, од гледна точка на антикапиталистичкиот пол-фронт што го бара нашата ера. Во овој контекст, со критичко и самокритично дискутирање, ќе го направиме нашето милитантно политичко присуство, како во општествените борби против новата рунда атак врз нашите права и интереси организирани од владата на Нова демократија и буржоаската политика, како и во претстојните политички битки, почнувајќи од локалните избори во октомври.