Во саботата, 15 март, се случија најголемите демонстрации во историјата на Србија. За сега неутврдениот број на присутни на собирот под назив „15 за 15“ сигурно ги надмина сите досегашни масовни политички собири.

Ова не е изненадување. Сегашниот политички момент во Србија е обележан со специфично народно движење предводено од студенти. Мобилизацијата што ја извршија ги опфати и градските центри и селските средини низ целата земја.

Очекувањата за овој ден беа големи. Тензијата беше зголемена, пред сè и во најголема мера, од страна на власта, но придонесоа и одредени гласови од редовите на политичките сили кои се обидоа да го пренасочат протестот кон одредени идеи кои немаат широка народна поддршка.

Двете фракции од таканаречената голема политичка сцена сакаа овој ден да го прикажат како клучен и одлучувачки. Дури и дел од оние сили кои понекогаш во патетичен тон говорат пофалби за студентското движење, се обидоа да ја наметнат идејата за „денот Д“, и покрај ставот на самите студентски пленуми кој јасно беше презентиран до јавноста.

Накратко, тој ден со големи маневри беше избегнато насилството за кое државата и нејзиниот репресивен апарат подготвуваа терен со недели; импровизираниот камп во Пионерскиот парк, мобилизацијата на делови од хулиганските и мафијашки структури поврзани со различни домашни служби и интересни групи, медиумското подгревање на атмосферата на некаков конечен обрачун и така натаму.

Таканаречената тајна полиција, под сегашното име БИА, вршеше притисок на превозниците, заканувајќи им се со отстранување на регистарски таблички, вонредни технички прегледи на возилата кои ги превезуваат демонстрантите, а поединци дури и зборуваа за закани со одземање на возилата.

Денот пред почетокот на демонстрациите беше јасно дека оваа операција на притисоци, во која можеме да ги вклучиме и прогласувањето на работна сабота во претпријатијата во државна сопственост, кои инаку не работат во сабота и слични креативни обиди – доживеаја целосен пропаст. Ако и успеале некои да ги спречат, тоа не беше можно да се види на улиците на Белград, бидејќи бројот на пристигнатите беше дотогаш невиден.

Значи, државниот апарат прибегна кон атмосфера на ширење страв, односно терор, кој во првата фаза не даде никакви резултати, бидејќи текот на политичкиот процес сега е свртен против грамливата, циничната, бескрупулозната и пред сè крадливата власт.

На крај, историскиот карактер на собирот беше обележан со инцидент за кој ќе се зборува уште долго: за време на оддавањето почит на жртвите со петнаесетминутна тишина, беше употребено засега непознато оружје за кое некои тврдат дека е таканаречен „звучен топ“, а се појавија и мислења дека станува збор за некаков „воздушен топ“.

Високото јавно обвинителство, една од најозлогласените институции поради бројните пропусти со кои се штитат интересите на најмоќните, и кое е меѓу другото тема на студентската буна бидејќи веќе со месеци не можат да утврдат кој со автомобил ги нападна студентките и студентите на Нови Белград, најостро најави дека сите оние кои ја шират оваа вест ќе ги процесуира поради дезинформации и ширење паника.

Мора да се каже – ова се акти на државен терор. Во оваа фаза на криза на власта, таа власт одговара со тероризам. Употребата на средството кое беше употребено, какво и да е тоа, со цел да се предизвика паника, стампедо и во крајна линија интервенција на полицијата и отворено насилство, е специјална операција чија цел е да се воведе страв, односно терор.

Тој план пропадна, тоа е очигледно. Отворената провокација на силата и неправдата, отворениот терор на кој е изложен огромен број на луѓе, се секогаш потези на очајници. Масите не се уплашија, напротив. Импресијата е дека токму ваквите потези сè поголем број на луѓе ги влечат во борбата.

Што се однесува до учеството на нашиот колектив на тој собир, тоа беше обележано со фактот дека до сега најотворено настапувавме под отворени револуционерни и комунистички обележја. До сега дисциплинирано ги почитувавме препораките на организаторите да не ги истакнуваме обележјата на нашиот колектив. Меѓутоа, исто така не можевме да не ја забележиме наметливоста на лицата со кокарди на шајкачи, како и бројните религиски знамиња кои во меѓувреме се нормализирани како „неутрални“. Во тоа спаѓа и знамето „нема предавање“ кое се фокусира на Косово, но пред сè е партиско – сега веќе малку заборавените Двери.

Критички гледаме на толеранцијата кон екстремното десничарење, за кое се надеваме дека ќе биде ставено на свое место, пред сè со поактивно и суптилно дејствување на прогресивните сили. Не го нарушуваме единството ако настапуваме под симболи на братство и сестринство, ако нашите пароли се поправилни и точни, ако едноставно сме поприсутни, бидејќи тоа и треба да бидеме.

Религиските симболи, во кои спаѓаат носителите на црковни знамиња, знамиња со ликот на Исус или икони и други црковни симболи, водат борба за понатамошна пенетрација на религиската конзервативна политика во општеството, но исто така и борба против црковниот врх која сакаат да ја претстават како општа. Носењето на црковни обележја во овој момент претставува бунт против Порфириј и најголемиот дел од владиците кои се изјаснија против протестите.

Ние се бориме за секуларност и сметаме дека црквата не треба да се меша ни во оваа мера, а камоли повеќе од тоа во општествениот живот. Исто така сметаме дека за власт во црковната структура треба да се борат на за тоа предвидените места, каде таа црковна структура дејствува. Поточно, борбата за власт во Црквата нека се води на територијата на Црквата и меѓу нејзиното членство, а не надвор од неа.

Мора да констатираме дека директно-демократскиот карактер на студентската буна внесува нов квалитет во политичкиот живот на Србија. Политиката на богатите парламентарни партии беше отуѓена од масите. Сега масите ја создаваат политиката, а политичките партии трчаат зад нив, обидувајќи се со стари традиционални техники – медиуми и манипулација – да го свртат текот на процесот на својата воденица.

Досега во тоа не успеаја, благодарение на сложеноста на пленумската организација. Исто така, јасно е дека, и покрај теророт кој моментално го користат, власта ќе мора да прибегне и кон избори, бидејќи таа всушност нема сила за отворена диктатура и покрај предимензионираниот и очигледно опремен и со тајно оружје, полициски апарат.

Тука е можноста за сите кои сега сакаат да дојдат на власт или барем блиску до неа, всушност да се вклучат. Ако веруваат во парламентарна демократија, подобро би им било да се подготвуваат за она што доаѓа, отколку да се обидуваат да го пренасочат и преземат протестот кој очигледно не ги сака за лидери.

На крај – белградскиот собир, и покрај привидниот антиклимакс, претставува нова фаза во оваа борба. Сега треба да се скрши теророт на една група компрадорска и претприемачко-криминална буржоазија против движењето кое носи напредок во политичкиот живот и борбата во српското општество.

Ние како политички колектив не учествуваме во борбата за власт во овој процес. Нашата цел е да ги зајакнуваме прогресивните елементи, да им помагаме во нивната организација и да ја држиме критиката на капитализмот на видливо место, бидејќи суштинскиот карактер на капитализмот е производство на вакви трагедии, како онаа што се случи во Нови Сад или сега во Кочани.

Нашата борба оди подалеку од промената на една власт во рамките на истиот правен и политички поредок. Таа оди подалеку од политиката во само една земја. Се однесува на сите оние кои секојдневно како жртви паѓаат во Србија, Хрватска, Грција, Македонија, во сите делови на светот, а во чиј корен се наоѓаат противречностите на капитализмот.

Ние се бориме за правда која не се изрекува во судовите.

Во овој момент – против теророт на власта!